Judo jest z jednej strony szlachetną sztuką walki, z drugiej zaś dyscypliną olimpijską od ponad 40 lat. To połączenie stanowi swoisty fenomen w ofercie dostępnych na rynku zajęć. Wiele pozostałości z kultury japońskich samurajów do dziś na co dzień funkcjonuje w judo. Sama sala – dojo (czyli „miejsce doskonalenia się”) ma specyficzny, pozytywny klimat. Obowiązuje w niej kodeks oparty na zasadach takich jak: wzajemny szacunek, posłuszeństwo i lojalność wobec nauczyciela, godne zachowanie czyli higiena i kultura osobista, honor, skromność oraz wzajemne wspieranie się na drodze do osiągnięcia celu. Celem tym oczywiście jest samodoskonalenie rozumiane jako rozwój umiejętności, jak i kształtowanie charakteru.

 Kolejna sprawa to tradycyjne japońskie stroje – judogi. Każda osoba, ćwicząca na macie (poza początkującymi) posiada pas, którego kolor symbolizuje posiadany stopień szkoleniowy. W judo jest 6 stopni kyu, którym odpowiadają kolejno pasy: VI – biały, V – żółty, IV – pomarańczowy, III – zielony, II – niebieski i I – brązowy. Czarny pas (dan) to stopień mistrzowski. Tutaj skala ma 10 oczek. To proste oznaczenie, wytwarza klarowną hierarchię. Najmniej wtajemniczeni mają pasy w jasnych kolorach, zaś ich bardziej zaawansowani koledzy – w ciemnych. Aby awansować na wyższy stopień, należy opanować przewidziany programem szkolenia materiał oraz odczekać odpowiedni okres od poprzedniego egzaminu. Poza tym brana jest pod uwagę także postawa podczas treningów i zawodów.

 Judo, jako sztuka walki, zawiera w sobie elementy samoobrony. Jest to jeden z praktycznych aspektów. Oczywiście żaden trener nie szkoli młodych judoków pod kątem walk ulicznych. Zawsze lepszym rozwiązaniem będzie kontrolowane unieszkodliwienie napastnika, niż pozwolenie komuś na wyrządzenie drugiej osobie krzywdy. Wielu mistrzów sztuk walki powtarza zgodnie, że najlepszą obroną jest ucieczka. To także nie będzie problemem dla judoki, ponieważ bieganie jest, obok walki równie elementarną częścią treningu.

 Ogromnym walorem judo jest duży nacisk na ćwiczenia ogólnorozwojowe i wszechstronność. Dlatego kształtuje się jednocześnie siłę, szybkość, wytrzymałość, gibkość i koordynację ruchową pod wieloma postaciami. Często wykorzystuje się do tego, obok specjalistycznych ćwiczeń, mniej lub bardziej skomplikowane gry ruchowe. Ruch, poza wspieraniem naturalnego rozwoju dziecka, pełni także funkcję kompensacyjną, niwelując niekorzystny wpływ czynników zewnętrznych, takich jak ciężki plecak z książkami, spanie w nienaturalnej pozycji lub godziny spędzone w pozycji siedzącej zarówno podczas nauki, jak i biernej rozrywki. Nawet jeśli po upływie kilku lat dziecko zrezygnuje z zajęć judo, to z pewnością pozytywny efekt tej pracy będzie mu procentować przez kolejne dziesiątki lat.

W jakim wieku zacząć trenować ?

Nie ma jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie, ponieważ każde dziecko jest inne. Pewnych wskazówek dostarczają tu takie dziedziny nauki jak: psychologia rozwojowa czy antropologia, ale patrząc na to zagadnienie od strony psychiki dziecka, rodzic musi sam ocenić, czy jego brzdąc jest już na tyle samodzielny, by móc samodzielnie funkcjonować w grupie rówieśniczej (oczywiście pod nadzorem opiekuna). Zwykle dziecko w wieku przedszkolnym jest już gotowe, aby stawić czoła takiej próbie. Poza samodzielnością, istotną rolę odgrywa tu rozwój społeczny dziecka. Jeśli jest to przykładowo jedynak, który z nikim, poza mamą, nie znajduje wspólnego języka, wtedy wysłanie go na zajęcia do grupy obcych ludzi może okazać się zupełnie nietrafionym pomysłem. Przeważnie dzieci są jednak bardziej otwarte na kontakty z otoczeniem, a uznanie autorytetu trenera nie stanowi dla nich problemu.

Rozwój dziecka

Na zajęciach dla początkujących dziecko, które radzi sobie z czynnościami takimi jak zakładanie butów, bieganie czy udział w prostej zabawie ruchowej napewno odnajdzie się w grupie bez żadnego problemu. Niestety nie każde dziecko spełnia te kryteria. Każdy młody człowiek potrzebuje do prawidłowego rozwoju aktywności. Chodzi tu zarówno o ruch podczas zabawy, wysiłek intelektualny oraz aktywność twórczą. Współistnienie tych trzech czynników jest konieczne dla optymalnego rozwoju. Dzieci można przyprowadzać na zajęcia z funny judo już  w wieku 4-5 lat. Taki trening nie ma nic wspólnego z wyczynowym sportem, gdyż opiera się w głównej mierze na zabawach i ćwiczeniach ogólnorozwojowych.

Motywacja

Rodzice często przyprowadzają na trening dziecko z zamiarem zrobienia z niego mistrza. Niejednokrotnie wytwarza się przy tym wielka presja oraz niezdrowa atmosfera. Takie podejście jest najczęściej przyczyną, przez którą młodzi ludzie porzucają sport. Obawa przed sprawieniem mamie czy tacie zawodu często działa na dziecko bardzo negatywnie. Co za tym idzie, czysta i radosna rywalizacja sportowa, jaka powinna panować wśród dzieci, zostaje wyparta przez tzw. „wyścig szczurów”. Jest to bardzo niedobre zjawisko, ponieważ dzieci czerpią coraz mniej satysfakcji z treningu. Dlatego rodzic powinien pamiętać o tym, aby nie przemotywowywać swojego dziecka. Nie można z nikogo w wieku 7 lat zrobić mistrza świata. Za to można sprawić, że ta osoba przedwcześnie zrezygnuje ze sportu i wtedy mistrzem nigdy nie zostanie.

Artykuł na podstawie postu Tomasza Kręcielewskiego ze strony http://www.uks-musu.pl/